2022-11-14

Het is nooit te laat om je leven een positieve wending te geven.

Tot mijn 48ste zat ik opgesloten in mezelf. Onzeker, bang voor nieuwe dingen. Vasthouden aan het bekende.

Door privéomstandigheden moest ik meer afstand nemen van thuis en ben ik op zoek gegaan naar een baan.

Een baan. Ga er maar aan staan om iets te vinden op je 48ste na jarenlang thuis te zijn geweest. Gevoelens van onzekerheid namen de overhand. Kan ik het nog wel? Wat wil ik dan doen? Willen ze me nog wel?

Via een vacaturesite stuitte ik op een advertentie waarin gezocht werd naar vrijwilligers die kankerpatiënten zouden gaan begeleiden in de Daniël den Hoedkliniek in Rotterdam. Dat sprak mij aan.

Ik werd aangenomen en zo startte mijn nieuwe leven. Hester 2.0. Ik ben in het diepe gesprongen en heb me ontwikkeld van vrijwilliger naar vaste werknemer in het Erasmus MC.

Door het werken op een oncologische polikliniek werd mij nog meer duidelijk dat het welzijn van kankerpatiënten en hun naasten mij na aan het hart ligt. Ik zag hoe lastig het is voor patiënten en hun naasten om na een langdurig, intensief behandeltraject hun leven weer op te pakken. Dáár wilde ik me op richten. Deze mensen bijstaan.

Ik ben mijn kennis gaan vergroten met de hbo-opleiding Remissiecoach (coachen bij kanker). Dat was een schot in de roos.

Het behalen van dit diploma met bijbehorend cijfer heeft mij best wel geëmotioneerd. Ik heb het juiste gekozen en weet dat dit mij ligt. Ik heb antwoord gekregen op de drie vragen op mijn 48ste:

Kan ik het nog wel? Ja!

Wat wil ik doen? kankerpatiënten en hun naasten professionele nazorg geven

Willen ze me nog wel? Ik mocht als vrijwilliger starten en kreeg daarna een vaste functie. Ja dus!

En toen kwam de volgende moeilijke keuze. Ga ik verder als remissiecoach? Na hierover heel goed te hebben nagedacht heb ik mijn baan opgezegd en ben ik mij volledig gaan richten op het ondersteunen en begeleiden van kankerpatiënten. Dit is wat ik wil en dit is waar ik goed in ben. Ik ga ervoor!